İHA'da yer alan habere göre, Kocaeli'nin Dilovası ilçesinde Mimar Sinan Mahallesi'nde bulunan tesiste cumartesi sabah saat 09.00 sıralarında henüz belirlenemeyen nedenle yangın çıktı.
İhbar üzerine olay yerine çok sayıda itfaiye, sağlık ve polis ekibi sevk edildi. Yangında altı kişi yaşamını yitirdi, biri ağır yedi kişi de yaralandı.
Faciadan yaralı kurtulan işçilerden Ayten Aras, dehşet anlarını şöyle anlattı:
"5 kadın aynı masada çalışıyorduk. Esma (hayatını kaybetti) ile bir kız da arkamızdaydı. Tuncay Bey (vardiya amiri) ürün hazırlıyordu. Ürünü çekti, makinenin oraya getirdi. Bir baktım, o sırada 'güm' diye bir ses geldi.
Kolonya parfüm makinesini çekti, götürecekti. Orada elinde patladı. Komple adamı ateş tuttu. Ateşten kimse kimseyi görmedi. Ben de nasıl kaçtım o arada. Kapı açıktı, mesafe vardı. Ben de kendimi dışarı attım. 'Kendimi dışarı atayım, komşular üstümü söndürsün' diye düşündüm. Baktım kimse yok. Ben kendim çabamla elbiselerimi kopardım, attım.
Vücudum biraz yandı, bacaklarım, yüzüm, ellerim yandı. O kadar ağır olmadım."
'Allah beni çocuklarıma bağışladı'
"Onlar da peşimden gelseydi belki yanarlardı ama bir türlü kurtulabilirlerdi. Anlık patladı. 5 kişi de zaten kapının girişindeydi. Onlar kendini kurtardı. Ben de onların peşinden kaçtım. Diğer arkadaşlarımız belki o anın şokuyla şaşırıp, arka tarafa gitmiş olabilirler. Tuba, Nisa, Şengül, Hasbike, ben. Üçümüz yan yanaydık. Allah bizi kurtardı, çocuklarıma bağışladı."
'Yemek vermiyordu, oturacak yerimiz yoktu'
İş yerinde yaşanan sıkıntılara da değinen Aras, şunları kayda geçirdi:
"Sosyal hak yoktu. Anca bizi çalıştırıyordu. Yemek vermiyordu, oturacak yerimiz yoktu, sigorta da yoktu. Hiçbir sosyal hak yoktu, vermiyordu. Günlük bana 800 lira veriyordu. 4 yıldan fazladır burada çalışıyordum.
Biz davacıyız. O kadar canlar gitti. Biz çabaladık, hakkımızı vermediler. Kimse keyif için gidip çalışmaz. Biz de çoluk çocuğumuz için çalışıyorduk. Esma işten çıkmıştı ama yeniden çağırdılar. Maddi durumu yoktu, kiracıdır. Herkes çocukları için ayakta.
Patron cumartesi günleri saat 09.00'da geliyordu. Olay günü geldi, öyle gördü gitti. Hep 09.00 olunca geliyordu bizim başımıza. Gece gündüz hep bizleydi. Oğlu gelmiyordu. Oğlu ara sıra babasının yanına geliyordu."
